کدام لهجه بهتر است؟ آمریکایی یا بریتانیایی؟
۲۰ سال پیش، این سؤال جنگ به‌پا می‌کرد! مثل سؤالِ آبی یا قرمز؟ گرچه این جنگِ رنگ‌ها هنوز به قیمت جان آدم‌ها تموم می‌شه!
یه گروهی لهجه آمریکایی تمرین می‌کردن و کلی فیس و افاده می‌اومدن، و یه عده‌ی دیگه بریتیش، که تعدادشون کمتر بود ولی مغرورتر.
اما بعد از بیش از دو دهه پژوهش و کنکاش در علم آموزش زبان، امروزه، صحبت از انگلیسی با لهجه‌ی بین‌المللی هست.
یعنی چی؟
یعنی وقتی یه خارجی، به یه بومی‌زبان آمریکایی می‌رسه، هر دو باید با تلفظ درست کلمات (لهجه بین‌المللی) با هم صحبت کنن؛ هدف انتقال پیام هست، نه نمایش لهجه!
اخیراً، بحث جدیدی در حوزه “آموزش زبان دوم” به جریان افتاده که می‌گه “هر کسی انگلیسی خودش رو داره” نه انگلیسی آمریکایی، نه بریتانیایی، نه بین‌المللی، بلکه انگلیسیِ شخصی.
هر فردی (چه بومی‌زبان چه غیربومی‌زبان) انگلیسی خاص خودش و لهجه خاص خودش رو داره.
حالا برگردیم بر سر تخصص خودم، یعنی آیلتس:
در آزمون اسپیکینگ آیلتس، لهجه نمره نداره.
یعنی برای لهجه‌ی آمریکایی یا بریتیش متقاضی، هیچ امتیازی قائل نشدن؛ فقط تلفظ درست کلمات مطرح هست و اینکه لهجه‌ی مادریِ متقاضی، درک پیام رو سخت نکنه.
یعنی اگر لهجه‌ی فارسی یا عربی یا فرانسوی متقاضی، مانع از تلفظ صحیح کلمات بشه تا جایی که ممتحن آیلتس متوجه منظور شما نشه، نمره شما کم می‌شه.
در لیسنینگ آیلتس از پنج لهجه‌ی اتو شده (رقیق‌شده یا استانداردشده) استفاده شده. لهجه‌های آمریکایی، بریتیش، کانادایی، استرالیایی و در آخر لهجه یک خارجی (لهجه غیربومی)، مثلاً لهجه هندی.
در نتیجه، خودتون رو درگیر لهجه نکنید؛ خصوصاً اگر معلم زبان هستید. روی تلفظ درست کلمات و جملات تمرکز کنید.
✔️ محمد محمدی‌تبار
✔️ مدرس زبان انگلیسی و مربی آیلتس
✔️ دارنده نمره 8.5 آیلتس
